Sınıf Arkadaşım (12.04.2015)

Bundan on gün evvel Ceyhan arkadaşım Facebook’tan paylaşımda bulunmuş

“Liseli arkadaşlarımızla 12 Nisan günü buluşacağız, sende gelir misin” diye.

Normalde her zaman Facebook’a girip gezinmem, ama o gün ne olduysa aylar sonra

Facebook’a girme ihtiyacı hissettim ve iyi ki de girmişim. Girmeseydim bu buluşma zamanını öğrenemeyecektim. Ceyhan’da da telefonum olmadığı için bana ulaşamayıp bu bilgiyi veremeyecekti. Her zaman söylerim 6.hissim güçlüdür diye. Yine bu hissim beni yanıltmadı. İyi ki de Facebook’a girmişim.

Velhasıl gün yaklaşmıştı Deniz arkadaşım bana ulaştı ve cumartesi akşam saat 19:00’da bir restoranda buluşacağımız bilgisini verdi. Sadece bir gün kalmıştı. Heyecanım doruk noktasındaydı. Cuma gecesi gece nöbetim vardı. İşe gittiğimde beklediğim uçağın yaklaşık 2 saatlik bir rötarı olduğu bilgisini aldım. Önceden olsaydı bu beni biraz üzerdi ama bugün hiç mi hiç üzülmüyor, canımı sıkmıyordum. Zira nasıl olsa saatler sonra sevdiğim, değer verdiğim arkadaşlarımla beraber olacaktım. Bu bana büyük bir sevinç veriyor, motivasyonumu artırıyordu.

Neyse masama oturdum. Gecikme haricinde her şey yolunda gidiyordu. Tüm bu yoğun duygular klavyenin tuşlarına yavaş yavaş dokunmama ve duygularımı yazıya dökmeme neden oldu. Yazıyor yazıyor yazıyordum. Öylesine duygulanmıştım ki gözlerimden yaşlar yanaklarıma kadar süzüldü. Bu duygu yoğunluğunun sebebi elbette arkadaşlarıma olan özlemimdi. Birkaçı dışında diğer hiçbirisini 28 yıldır görmemiştim. Bana o an birisi gelip de deseydi ki cumartesi günü bir iş var ve karşılığında Adana senin olacak, inanın kabul etmezdim. Bırakın Adana’yı dünyayı verseler öyle bir işi yaptıramazlardı. Çünkü aradan geçen çeyrek asırdan fazla bir zamandan sonra tekrar sınıf arkadaşlarımla, kardeşlerimle birlikte olacaktım.

Açık söylüyorum bundan alacağım keyfi, tadacağım mutluluğu bana hiçbir şey yaşatamazdı. Ve öyle de oldu. Uzun süren mesaim bitmiş evime gitmiştim. Hemen yatağa girdim ve uykuya daldım. Akşamki yemekte dinç olmak istiyordum.

Birkaç saat uyuduktan sonra tekrar işe geldim. Saatler 14.00’ı gösterdiğinde Deniz arkadaşım tekrar aradı ve beni Memduh arkadaşımın alacağını söyledi.

Memduh’un adını duyduğumda o kadar sevinmiştim ki anlatamam. Kendisi 28 yıl görmediğim arkadaşlarımın arasındaydı. Onu akşam 19.00’dan evvel görecektim.

Ne hoş sürpriz olmuştu benim için.

 Zaman sanki bir türlü geçmek bilmiyordu.  Nihayet 17.00’da mesaim bitti ve işten çıktım. Hala bir buçuk saat verdi Memduh’un gelmesine. Vakit geçirmek için bir iki mağazaya girdim. Bir şey alacağımdan değil hani sırf vakit geçsin diye. Kafam o kadar dağılmış, buluşmaya o kadar odaklanmışım ki bir an mağazada bayan tezgâhtarın sesiyle irkildim. “Beyefendi eşiniz için mi düşünüyorsunuz?” Ne eşi, ne düşünüyordum? Şöyle bir baktım ki ne göreyim, ben mağazada bayan reyonunda iç çamaşırlarının karşısındayım. Zavallı tezgâhtar bayan mı desem yoksa zavallı ben mi desem bilemiyorum. Bayana nasıl bir cevap vereceğimi şaşırdım ve beyaz bir yalan söylemek zorunda kaldım: “Pardon eşimi bekliyorum o da gelecek birlikte bakarız” deyi verdim. Birkaç dakika daha orada oyalandıktan sonra mağazadan çıktım.

Derin bir nefes aldım. Düşünsenize yoksa bekâr olan ben, olmayan eşime iç çamaşırı alarak çıkacaktım mağazadan:) Tüm bunları yaşarken zamanda geçmişti.

Telefonum çaldı. Arayan Memduh arkadaşımdı. Birkaç dakika sonra yanımda olacağı bilgisini verdi. Dediği gibi de oldu. Aracıyla hemen önümde durdu. Kapıyı açtım ve şöyle bir bakıştık. Gerçekten oydu. Hiç değişmemiş, sadece saçları biraz ağarmıştı. Oda bana aynı şeyleri söyledi. Birbirimize sarıldık, öpüştük. Sonra sohbet ede ede restorana geldik. Deniz de bizimle aynı anda gelmişti. Sonrasında teker teker tüm arkadaşlarım gelmeye başladılar.

Her birisini gördüğümde içim içime sığmıyordu adeta, nefesim kesiliyordu heyecandan. Kimler yoktu ki, 6Fen-D’nin rakipsiz sınıf başkanı Ali M., yakışıklı darbukacı Davut K., sınıfın gülen yüzü Yasemin Ş., şen şakrak dost canlısı Deniz B., Kara Melek Gülşen Y.,  sınıfın afacan çocuğu Bülent B., Messi’nin hocası Ali S., sınıfın enerji kaynağı Ceyhan M., kanatsız iki meleğimiz Emel H., ve Vicdan, durmak bilmeyen asi çocuk Levent (artık durmuş yerinden kalkmıyor:), köşelerin sessiz delikanlısı Süleyman C. (hala sessiz di). Bir de sıra arkadaşım Soner tabiî ki. Hele onu görünce kalpten gidecektim neredeyse. Nede olsa koca üç yıl boyunca aynı sırayı paylaşmıştık onunla.

Orada olmayanlarda vardı: Cuma K., Peyami B., Nevfel N., Süreyya, Bekir, Hacı Ali, Erdoğan K., Muharrem,Mehmet T., Mehmet Emin G., Mehmet A., Esmehan Y., Zerrin, Adnan M., Yıldız, Halide M., Mahmut, Cafer Erdal Ö., Yaşar Ali Ejder Ç., Mehmet E., Bahriye C., Şükran ve Ali K.  biz okurken vefat etmişti (Allah rahmet eylesin).

O akşam birlikte geçirdiğimiz birkaç saat hayatım boyunca yaşadığım en güzel en mutlu anlarımdan birisiydi. O duygularımı tam olmasa da bir kısmını ifade ettiğini düşündüğüm karalama şiirim aşağıda olduğu gibidir.

Orada bir gerçeği gördüm; o da dostluktu.  Özlemin bittiği andaki sevginin katıksız yalın ve pak haliydi gördüğüm. Tüm bunları o akşam hep birlikte en içten,  en samimi ve çoşkulu biçimde yaşadık.

SINIF ARKADAŞIM

Yıllar önce çocukluktan çıkıp ta

Yağız delikanlı,

Ay parçası hanım kız,

Olduğumuz günlerde

Tanışmıştık seninle.

Biraz ürkek, biraz çekingen,

Yan gözlerle

Birbirimizi süzdüğümüz günlerdi

Hatırlarsan.

Yan yana oturduk tahta sıralara.

Sıralar sertti evet;

Ama kalbimiz sevgi dolu,

Yumuşacık, sıcacıktı.

Bir gün bile sürmemişti

Birbirimize uzak duruşumuz;

Hemen kaynaşmıştık,

Bir ağacın iki dalı gibi.

Günler su gibi akıp giderken,

Neler yaşamadık ki seninle.

Acı günlerimiz oldu.

Üzüldük, sarıldık birbirimize.

Sinirlendik, kızdık.

Bazı anlar girdik birbirimize.

Mutlu, neşeli, coşku dolu

Vakitlerde geçirdik

Hep birlikte.

Kimi zaman kalbimiz küt küt vurdu;

İlk danslarımızı yaptık,

Masum çocuksu ruhumuzla.

İşte böyle!

Üç yıl içerisinde birleşirken bu iki dal,

Tek bir ağaç gövdesi olmuştuk artık,

Ulvi bir çınar gibi yüceldi

Dostluğumuz.

İşte ondandır

Aradan geçen onca yıla rağmen

Birbirimizi görmeden,

Kalbimizde yaşattığımız

Sımsıcak sevgimizi,

Samimi katıksız, beklentisiz

Dostluğumuzu her an yanımızda

Taşıyışımız,

İşte ondandır,

Tekdüze seyreden hayatımızdan

Birkaç saatliğine de olsa

Yıllar sonra büyük bir heyecanla

Koşup gelmemiz.

Geçen onca yıl içerisinde

Yaşamımıza girenlerde oldu

Çıkanlarda.

Kimisi iz bıraktı;

Kimileri kısa sürede unutuldu gitti belki de

Ama hiç birisi

Şu yumruk büyüklüğündeki yüreğimde

Senin kadar iz bırakmadı,

İz bırakmadı, canım sınıf arkadaşım

-  Yaşar SALDIK 11.04.2015  03:16 -