Şiirim: Herkes Âlim

Ben gündelik hayatta atasözlerini kullanmayı çok severim. Sevmemdeki birinci neden onların çok doğru, nokta atışı olmasından olsa gerek.

Hani şöyle bir soru yöneltilse “Kendini bir atasözüyle ifade etmek istesen, hangi atasözünü kendine yakıştırırsın" diye, hemen “söz gümüşse sükut altındır” sözü tam da beni ifade ediyor derim.

Bana neden susuyorsun, hiç konuşmuyorsun diyorlar. Şöyle bir durgunlaşıyor, kendi kendime düşünüyorum; bir noktaya odaklanıp baka kalıyorum. Ne konuşabilirim ki bilemiyorum. Zira 7’den 77’ye herkes, hepimiz her şeyi zaten birbirimizden daha iyi bilmiyor muyuz?

Bir işte tecrübelerini dile getiren, paylaşan bir büyüğümüzün sözünü dinliyormuş gibi yapıp, çoğu zaman es geçmiyor muyuz? Ya da senin anlattıklarının devri mi kaldı diye düşünmüyor muyuz?

Henüz daha bir yıllık bir çalışanken yıllarca dirsek çürütmüş birisiyle kendimizi aynı kefeye koymuyor muyuz? Daha iyi araç kullanıp, daha iyi yemek yapıp, tanımadığımız amir, memur, doktor, idari görevli yok mu? Trafik kurallarının alasını bilmiyor, ben senden, sen öbüründen daha iyi araç kullanmıyor muyuz?

Örnekleri sayfalarca uzatabiliriz.

Eee, o zaman bir de ben konuşsam ne olur, konuşmasam ne olur. Hepimizin âlim (!) olduğu şu zamanda bırakın bende susma hakkımı kullanayım.